Gaziantep Direnişi ve Emep'in Kör Çıkarları-Mehmet AKKAYA

Gaziantep’te, başarılmaması için neredeyse hiçbir sebebin olmadığı bir mücadelede, başarıya yardımcı olmak yerine, örgütün kör çıkarlarını öne çıkarmanın, kazanmanın eşiğindeki eylemi nasıl başarısızlığa uğrattığının örneğini yaşadık.

Bir fabrikanın işçileri, diğerlerine danışmadan işverenin taleplerini kabul ederek işbaşı yaptı. İki fabrika işçisinin bir kısmı işbaşı yaptı, büyük kısmı işten çıkarıldı, diğer 4 fabrikanın işçileri ise panik durumundalar.

Oysa başarı için koşullar çok uygundu.

*3000’e yakın işçinin 7 fabrikada direnişe geçmesi, Gaziantep’te ilkti.

*100 bine yakın tekstil çalışanı, yüreklerini birleştirmiş mücadeleyi izliyordu.

*Eylemdeki 7 fabrika işçisi, oluşturdukları ortak temsilciler kurulu ile ortak karar alıyordu.

*Eyleme katılım oranı % 70 den fazlaydı,

*İstedikleri, sadece kaybettikleri haklarıydı.

*İşverenin gücü ise, istediklerini fazlasıyla karşılamaya yeterliydi.

Bu durumda yapılması gerekenler şunlardı:

*Diğer fabrikaların işçilerini gelişmelerden haberdar etmek…

*Gaziantep halkının, meslek odası, sendika ve demokratik kitle örgütlerinin desteğini almak için çaba göstermek…

*Yerel ve ulusal basını iyi değerlendirmek, sürekli gündemde olmak…

* ‘Sonuna kadar mücadele’ yerine, sağlanan kazançlara göre, uygun bir zamanda eylemi zaferle tamamlamak.

Oysa bu adımların hiçbiri atılmamıştı. Tam tersine, eylemi, Gaziantep halkından, desteklemesi olası örgütlerden, kamuoyundan ve diğer işçilerden tecrit etmek, yalnızlaştırmak için, adeta her şey yapılmıştı.

Emep’in dar çıkarları, eylemi intihara götürüyordu. 5 bin satan Evrensel gazetesinin haberleriyle yetinmek ise, yukarıdaki ihtiyaçların hiçbirini karşılamaya yetmezdi.

İşçilerle ve temsilcilerle yaptığımız toplantılarda gerekli olanları sıraladık:

“Antep’in desteği asıl olandır. Halkın desteğini almadan kazanamazsınız.

İkinci olarak, eylemi siz bitirirseniz muzaffer olursunuz, işverenin bitirmesine bırakırsanız, yenilirsiniz. İşçiler işini kaybeder, moraliniz çöker, toparlanmanız uzun sürer. ‘Sonuna kadar savaş’ şeklindeki intihar yolunu izlemeyin, ne zaman bitirmek gerektiğine siz karar verin.

Üçüncüsü, sendikalı olmak zorundasınız. Eylem anı, sendikalaşmak için en uygun zamandır. Hem bir sendikanın ciddi bir desteğini alacaksınız, hem de sonrası için daha örgütlü olma şansınız olacak. İşbaşı yaptıktan sonra sendikalaşmak zordur Bu işkolundaki Teksif’te örgütlenmek, sizin için en akıllıca olanıdır ve zamandır.” dedik.

Ulusal Kanal ve Aydınlık gazetesi seferber oldu. İşçi Partisi sendikalar ve meslek odalarıyla görüşerek “desteklemeleri gerektiğini” söyledi, kendisi ayrıca kamuoyu desteği yaratmak için seferber oldu.

Teksif Sendikası Genel Başkan Yardımcısı düzeyinde destek verdi. “Üye olurlarsa kendilerine ait yeni bir şube açmaya” söz verdi. Duvar diplerinde yalnızlaşmış eylemi sürdürenler, bu teklifleri ellerinin tersiyle ittiler.

İşçi Partisi’nin, Teksif’in bizzat çabaları ve DİSK’in açıklamalarının dışında, neredeyse hiçbir destek yoktu. Moraller bozulmaya, ellerindeki para tükenmeye, ailelerinin açlığı artmaya başlamıştı.

Akıllı lider için bunlar, alarm demekti. Akıllı lider, en kazançlı olduğu zamanda, birliğin sürdüğü ve morallerin iyi olduğu zamanda, işçilere danışarak eylemi davul zurnayla bitiren liderdir.

Oysa Emep’in ve halktan kopuk örgütlerin, işçinin başarısı için kafa yormayan, çaba göstermeyen kör örgüt çıkarları, Gaziantep’in, kazanmanın eşiğindeki işçisine, büyük kayıplar verdirmektedir.

                                                                   MEHMET AKKAYA